یک سخن، یک پند[1] !

می توانید انسان ها را تکان بدهید

 

من کتاب هایی را که می خوانم، معمولاً پشتش یادداشت یا تقریظی می نویسم، یعنی اگر چیزی به ذهنم آمده پشت آن یادداشت می کنم. این کتاب "فرمانده ی من" را که خواندم، بی اختیار پشتش بخشی از زیارت نامه را نوشتم : << السلام علیکم یا اولیاء الله و احبّائه.>> واقعاً دیدم که در مقابل این عظمت ها انسان احساس حقارت می کند. من وقتی این شکوه را در این کتاب دیدم، در نفس خودم حقیقتاً احساس حقارت کردم.

چه کسی می تواند این شکوه را به ما نشان بدهد ؟ این شکوه وجود دارد، ولی یک نفر باید آن را به ما نشان بدهد. او چه کسی است ؟ او، شمایید. یعنی اگر شما قدر خودتان را بدانید، می توانید حامل آن چنان نورانیتی باشید که انسان ها را تکان می دهد. آن طور حقایق واقعاً ماها را منقلب می کند.